آشنایی با انواع چتر نجات (PARACHUTE)
چتر نجات یا پاراشوت، وسیله‌ای پارچه‌ای شبیه چتر است که به انسان یا اجسام، متصل شده و فرود آرام را برای آنها سبب می شود. از چتر نجات به منظور کاهش سرعت بازگشت کوشک، کاهش سرعت و ترمز گیری بهتر جت های جنگی، هواپیما و انواع موشک در زمان نشستن، فرود آرام از ارتفاع و کنترل بهتر چتر بازها در لحظه فرود استفاده می شود. در سقوط آزاد نیز چترهای نجات برای کنترل مسیر و کاهش سرعت کاربرد دارند.
چتر نجات در گذشته از ابریشم ساخته می شد که دارای طاقه ای گرد بوده و با یراق هایی به هم متصل می شدند. شکل این چترها امروزه تغییر یافته، کوچکتر شده و اشکال متنوعی به خود گرفته است که هر کدام کاربردهای خاص خود را دارند. انواع چترهای نجات در یکی از اشکال زیر دیده می شوند:
- چترهای نجات مخروطی،: این نوع چترها بسیار قدیمی بوده و قدمت آنها به سال 1470 میلادی در ایتالیا بر می گردد.
- چتر نجات گرد: دو نوع چتر نجات گرد وجود دارد. یکی غیر قابل هدایت با قابلیت سرخوردن در جهت وزش باد و دیگری قابل هدایت با حفره های بزرگ و برش در لبه ها، که به راحتی هدایت می شوند.
- چترهای نجات مربعی: این نوع چتر در لحظه باز شدن از سرعت و پایداری مناسبی برخوردار بوده و نرخ نزول خوبی دارد.
- چتر نجات مستطیلی: این نوع چتر امروزه بسیار متداول می باشد و در کاهش شتاب و سرعت فرود بسیار کارآمد می باشد.
- چترهای نجات مثلثی: این نوع چتر دارای قابلیت گلاید و هدایت شوندگی خوبی می باشد.
- چتر نجات Ram-Air: این چترهای نجات به صورت خودکار بوده و مشابه پاراگلایدرها هستند. این نوع چتر از قابلیت جهت گیری، سرعت دهی و کنترل بهتر برخوردار می باشد.
چترهای نجات در اشکال مختلف
ویژگی های مهم چترهای نجات
یک چتر نجات برای آنکه در زمان های اضطراری به خوبی عمل کند باید ویژگی های زیر را دارا باشد:
- تحمل شوک وارده تا 144 کیلومتر بر ساعت (40 متر بر ثانیه)
- خروج از جایگاه با فشاری کمتر از 7 کیلوگرم بر ثانیه
- در حالت ایده‌آل و در ماکزیمم وزن، بیشترین میزان sink کمکی یک چتر نجات ، در حدود 5.5 متر بر ثانیه می باشد.
موقعیت های قرار گیری چتر نجات در صندلی پاراگلایدر
- کمکی جلو: در این حالت چتر نجات به کارابین صندلی پاراگلایدر متصل می شود. قرار گیری چتر در این موقعیت سبب می شود که خلبان دید مناسب تری داشته و با هر دو دست قادر به کشیدن کمکی باشد. در این حالت چتر به هر دو طرف قابل پرت کردن است. تنها عیب این روش دست و پا گیر بودن آن در زمان فرود یا تیک آف می باشد.
- کمکی بغل: در این حالت چتر به پشت صندلی پاراگلایدر متصل می شود. قرار گیری چتر نجات در این موقعیت مزاحمتی را برای خلبان در زمان فرود و تیک آف به وجود نمی آورد. خلبان چپ دست یا راست دست از هر جهتی که راحت تر است دستگیره کمکی را انتخاب می کند .با کشیده شدن دسته، خلبان به حالت ایستاده در می آید.
تجربه یک لذت به یاد ماندنی با پاراگلایدر
پاراگلایدر به نوعی یک پرواز تفریحی، ورزشی رقابتی و مخاطره آمیز است. در این ورزش هیجان انگیز، خلبان یک پرواز آزاد و یک چتربازی را تجربه می کند. یک پاراگلایدر با وجود آنکه بدون موتور پرواز می کند می تواند ساعت ها و کیلومتر ها به مسیر خود ادامه دهد. به طور معمول اکثر خلبانان یک یا دو ساعت پرواز را ترجیح می دهند.
به منظور حفظ امنیت، پاراگلایدرها همواره چتر نجات به همراه دارند و در صورت نیاز از آن استفاده می کنند. پرواز تفریحی با پاراگلایدر ساده ترین شکل پرواز می باشد همین امر این ورزش تفریحی را در میان مردم بسیار محبوب ساخته است. برای اخذ مجوز پرواز با پاراگلایدر نیاز به 35 پرواز است. به طور واقع بینانه، معمولا بین دو هفته تا یک ماه طول می کشد تا افراد علاقه مند به پرواز، دوره آموزشی خود را تکمیل کرده و بتوانند به تنهایی این پرواز تفریحی را تجربه کنند.
پاراگلایدر، پروازی تا حداکثر ارتفاع 4600 متر را برای خلبان امکان پذیر می سازد. چتربازی با این وسیله محبوب، در محدودیت وزن 110 -120 کیلوگرم تا حداکثر 220-240 کیلوگرم قابل انجام خواهد بود. محموله پاراگلایدر می تواند انسان یا هر جسم دیگری باشد.
