آشنایی با چتر نجات و کاربرد های آن

آشنایی با انواع چتر نجات  (PARACHUTE)

چتر نجات یا پاراشوت، وسیله‌ای پارچه‌ای شبیه چتر است که به انسان یا اجسام، متصل شده و فرود آرام را برای آنها سبب می شود. از چتر نجات به منظور کاهش سرعت بازگشت کوشک، کاهش سرعت و ترمز گیری بهتر جت های جنگی، هواپیما و انواع موشک در زمان نشستن، فرود آرام از ارتفاع و کنترل بهتر چتر بازها در لحظه فرود استفاده می شود. در سقوط آزاد نیز چترهای نجات برای کنترل مسیر و کاهش سرعت کاربرد دارند.

تاریخچه چتر نجات

کلمه چتر نجات از ترکیب پیشوند ایتالیایی para به معنای حفاظت و کلمه فرانسوی chute به معنای سقوط  تشکیل شده است. همانطور که از ترکیبات این کلمه پیداست به معنای حفاظت از سقوط است. لوئیس سباستین لنورمان اولین کسی بود که بصورت کاربردی از چتر نجات استفاده کرد. پاراشوت در جنگ جهانی دوم عموما برای نجات خلبانها در هنگام سقوط هواپیما یا پیاده کردن نیروهای خاص در مناطق جنگی استفاده می شد. اما با گذر زمان و دستیابی بشر به یک صلح نسبتا پایدار چترها کاربردهای دیگری نیز پیدا کرد.

چترهای نجات از جان انسان محافظت می‌کنند. سرعت اجسام در حال سقوط آزاد می‌تواند به 118 مایل در ساعت یا بیشتر برسد. در این شرایط هیچ فردی نمی‌تواند پس از برخورد با زمین زنده بماند. اما با استفاده از پاراشوت ، سرعت سقوط به اندازه کافی کاهش می یابد تا فرد به سلامت روی زمین فرود بیاید. 
چتر نجات به این شکل عمل می‌کند که نیروهای ناشی از مقاومت هوا در برابر چتر نجات به سمت بالا فشار می‌آورند و با نیروی گرانش رو به پایین مخالفت می‌کنند. اگرچه در این حالت نیروی گرانش به طور کامل از بین نمی رود. اما به میزان قابل توجهی کاهش می یابد و سرعت سقوط از 118 مایل در ساعت به 14 مایل در ساعت می‌رسد که بسیار ایمن‌تر است.

پاراشوت (چتر نجات)‌ از چه متریالی ساخته شده است؟

چتر نجات در گذشته از ابریشم ساخته می شد که دارای طاقه ای گرد بوده و با یراق هایی به هم متصل می شدند. شکل این چترها امروزه تغییر یافته، کوچکتر شده و اشکال متنوعی به خود گرفته است که هر کدام کاربردهای خاص خود را دارند. چتر نجاتهای مدرن از نایلون ساخته شده‌اند. چترباز از یک کابل محکم و انعطاف‌پذیر به نام ریپکورد برای باز کردن بسته چتر استفاده می‌کند. وقتی ریپکورد کشیده شد، درب بسته باز می‌شود و پاراشوت از ناودان خلبان بیرون می‌زند. چتر پس از بیرون آمدن از بسته پر از هوا می شود و یک نیروی کشش قوی رو به بالا ایجاد می‌کند.
هنگامی که از پاراشوت استفاده نمی‌شود به صورت تا شده در یک بسته نایلونی یا پنبه‌ای قرار می‌گیرد. چترهای مدرن تقریباً همیشه از پشت پوشیده شده و به ندرت از روی سینه پوشیده می‌شوند. 

انواع چترهای نجات در یکی از اشکال زیر دیده می شوند:

• چترهای نجات مخروطی: این نوع چترها بسیار قدیمی بوده و قدمت آنها به سال 1470 میلادی در ایتالیا بر می گردد.
• چتر نجات گرد: دو نوع چتر نجات گرد وجود دارد. یکی غیر قابل هدایت با قابلیت سرخوردن در جهت وزش باد و دیگری قابل هدایت با حفره های بزرگ و برش در لبه ها، که به راحتی هدایت می شوند.
•  چترهای نجات مربعی: این نوع چتر در لحظه باز شدن از سرعت و پایداری مناسبی برخوردار بوده و نرخ نزول خوبی دارد.
• چتر نجات مستطیلی: این نوع چتر امروزه بسیار متداول می باشد و در کاهش شتاب و سرعت فرود بسیار کارآمد می باشد.
• چترهای نجات مثلثی: این نوع چتر دارای قابلیت گلاید و هدایت شوندگی خوبی می باشد.
• چتر نجات Ram-Air: این چترهای نجات به صورت خودکار بوده و مشابه پاراگلایدرها هستند. این نوع چتر از قابلیت جهت گیری، سرعت دهی و کنترل بهتر برخوردار می باشد.

ویژگی های مهم چترهای نجات

یک چتر نجات برای آنکه در زمان های اضطراری به خوبی عمل کند باید ویژگی های زیر را دارا باشد:

• تحمل شوک وارده تا 144 کیلومتر بر ساعت (40 متر بر ثانیه)
• خروج از جایگاه با فشاری کمتر از 7 کیلوگرم بر ثانیه
• در حالت ایده‌آل و در ماکزیمم وزن، بیشترین میزان sink کمکی یک چتر نجات ، در حدود 5.5 متر بر ثانیه می باشد.

موقعیت های قرار گیری چتر نجات در صندلی پاراگلایدر

1. کمکی جلو: در این حالت چتر نجات به کارابین صندلی پاراگلایدر متصل می شود. قرار گیری چتر در این موقعیت سبب می شود که خلبان دید مناسب تری داشته و با هر دو دست قادر به کشیدن کمکی باشد. در این حالت چتر به هر دو طرف قابل پرت کردن است. تنها عیب این روش دست و پا گیر بودن آن در زمان فرود یا تیک آف می باشد.
2. کمکی بغل: در این حالت چتر به پشت صندلی پاراگلایدر متصل می شود. قرار گیری چتر نجات در این موقعیت مزاحمتی را برای خلبان در زمان فرود و تیک آف به وجود نمی آورد. خلبان چپ دست یا راست دست از هر جهتی که راحت تر است دستگیره کمکی را انتخاب می کند .با کشیده شدن دسته، خلبان به حالت ایستاده در می آید.

چتر پرواز

احساسی که چتر پرواز در فرد ایجاد می‌کند بسیار منحصر به فرد است و بیش از آنچه تصور می‌کند از آن لذت خواهد برد. پرواز با چتر پرواز تجربه‌ای شبیه پرواز پرندگان است. 
چتر پرواز یا پاراگلایدر ورزشی تفریحی و رقابتی است. امروزه یکی از مهیج‌ترین ورزشهای دنیا چتربازی است. چتربازی و پاراگلایدر از ورزشهای هوایی ماجراجویانه هستند و چترها و پاراگلایدرهای مورد استفاده در این ورزشها از جد مشترکشان پارافویل کایت گرفته شده‌اند. 

تجربه یک لذت به یاد ماندنی با پاراگلایدر

پاراگلایدر به نوعی یک پرواز تفریحی، ورزشی رقابتی و مخاطره آمیز است. در این ورزش هیجان انگیز، خلبان یک پرواز آزاد و یک چتربازی را تجربه می کند. یک پاراگلایدر با وجود آنکه بدون موتور پرواز می کند می تواند ساعت ها و کیلومتر ها به مسیر خود ادامه دهد. به طور معمول اکثر خلبانان یک یا دو ساعت پرواز را ترجیح می دهند.

به منظور حفظ امنیت، پاراگلایدرها همواره چتر نجات به همراه دارند و در صورت نیاز از آن استفاده می کنند. پرواز تفریحی با پاراگلایدر ساده ترین شکل پرواز می باشد همین امر این ورزش تفریحی را در میان مردم بسیار محبوب ساخته است. برای اخذ مجوز پرواز با پاراگلایدر نیاز به 35 پرواز است. به طور واقع بینانه، معمولا بین دو هفته تا یک ماه طول می کشد تا افراد علاقه مند به پرواز، دوره آموزشی خود را تکمیل کرده و بتوانند به تنهایی این پرواز تفریحی را تجربه کنند.

پاراگلایدر، پروازی تا حداکثر ارتفاع 4600 متر را برای خلبان امکان پذیر می سازد. چتربازی با این وسیله محبوب، در محدودیت وزن 110 -120 کیلوگرم تا حداکثر 220-240 کیلوگرم قابل انجام خواهد بود. محموله پاراگلایدر می تواند انسان یا هر جسم دیگری باشد.

وسایل مورد نیاز برای پرواز با پاراگلایدر

برای پرواز با پاراگلایدر به سایبان یا بال پاراگلایدر، صندلی، چتر نجات ، کلاه ایمنی، رادیو، یک جفت دستکش، یک جفت عینک آفتابی و کفش مناسب نیاز دارید.
پاراگلایدرها هم مثل هر وسیله هوانوردی دیگری مجهز به چتر نجات هستند. برای امنیت خلبان و جلوگیری از هر گونه حادثه هوایی چتر نجات به صندلی پاراگلایدر متصل می شود.
چتر نجات در پاراگلایدرها باعث می‌شود خلبان آرامش بیشتری داشته و از پرواز خود بیشتر لذت ببرد. چرا که خاطرجمع است اگر پاراگلایدر از کار بیفتد، وسیله‌ای برای نجات در دسترس او قرار خواهد داشت.

چتر نجات پاراگلایدر 

پاراگلایدر یکی از ورزشهای قدرتی است. مثل همه ورزشهای قدرتی، ایمنی یکی از موضوعات مهم این ورزش به شمار می‌رود. دور از ذهن نیست پاراگلایدر نیز مثل باقی وسایل پروازی دچار نقص فنی شود. به همین خاطر وجود چتر نجات پاراگلایدر امری ضروری برای امنیت خلبان است. در صورتی که پاراگلایدر دچار نقص فنی شود و خلبان قادر به ادامه پرواز یا فرود نباشد با فشار دادن دکمه‌ای می‌تواند چتر نجات را به کار بیندازد. ذکر این موضوع حائز اهمیت است که خلبان حتما باید قبل از پرواز چتر نجات خود را چک کرده باشد.

دلایل نیاز پاراگلایدر به چترهای نجات

1. جلوگیری از حوادث ناشی از شرایط بد آب و هوایی

درست است که یک خلبان باتجربه قبل از پرواز وضعیت آب و هوا را چک می‌کند تا بداند آیا این هوا امنیت لازم برای پرواز را دارد یا نه. اما طبیعت قابل پیش‌بینی نیست و یک باد شدید و غیرمنتظره می‌تواند به خلبان آسیب زده و تفریح او را خراب کند. همراه داشتن چتر نجات در این نوع شرایط بسیار مفید خواهد بود.

2. برخورد با جسم دیگری در آسمان

یک خلبان محتاط همیشه باید به یاد داشته باشد، او تنها کسی نیست که در آسمان پرواز می کند! افراد یا اجسام زیادی وجود دارند که ممکن است در طول پرواز با خلبان برخورد کنند. در اثر برخورد با شخص یا وسیله دیگر ممکن است صندلی، بال یا قسمت دیگری از پاراگلایدر آسیب ببیند و تنها وجود چتر نجات است که در این مواقع امنیت خلبان را حفظ می‌کند.

3. خرابی تجهیزات

هیچ چیز صد در صد کامل و بی‌نقصی در این جهان وجود ندارد. تجهیزات پاراگلایدر هم از این قاعده مستثنی نیستند. حتی جدیدترین و باکیفیت‌ترین تجهیزات نیز هر لحظه می‌توانند مشکل‌ساز شوند و یک خلبان خوب باید از پیش برای این شرایط آماده شود. همراه داشتن چتر نجات همیشه احساس امنیت بیشتری به همراه می‌آورد.

4.حتی خبره‌ترین خلبانها هم اشتباه می‌کنند

همانطور که قبلاً ذکر شد، هیچ کس کامل و صد در صد نیست! همه ممکن است اشتباه کنند. هر خلبانی ممکن است انجام یک کار بسیار مهم را فراموش کند و امنیت خود را به خطر بیاندازد. همراه داشتن چتر نجات می‌تواند هر اشتباه وحشتناکی را که ممکن است رخ دهد اصلاح کند.

5. احساس راحتی بیشتر

درست مانند کودکی که در اولین دوچرخه‌سواری خود از پایه استفاده می کند، اگر در زمان سختی چیزی برای حمایت از فرد وجود داشته باشد، احساس راحتی بیشتری خواهد کرد. ترس را راحت‌تر کنار خواهد گذاشت و امتحان ترفندهای جدید برایش سخت نخواهد بود.

چتر نجات مناسب پاراگلایدر کدام است؟

در انتخاب نوع چتر نجات برای پاراگلایدر همه چیز به نوع پاراگلایدر و مکان‌هایی که پرواز در آنها انجام می‌شود بستگی دارد.
اما استفان کورل از شرکت ایندیپندنس پاراگلایدر، یک عقیده کلی درباره این موضوع دارد. او معتقد است برای خلبانهای معمولی چترهای مربعی بهترین چتر نجات هستند. زیرا چترهای نجات مربعی موقع باز شدن پایداری بهتری دارند. وی عقیده دارد برای خلبان‌های معمولی که پروازهای پیشرفته انجام نمی‌دهند، چتر نجاتهای پیچیده‌تر مثل روگالو اصلا منطقی نیست زیرا آنها تجربه یا زمان لازم برای فعال کردن این مدلها را ندارند.
 

​