آشنایی با ورزش جذاب پاراگلایدرینگ صفر تا صد شرایط، هزینهها و چالشها
پیش از هر چیزی باید بدانیم پاراگلایدار چیست و چه حسی میدهد؟ پاراگلایدر را میتوان یک ورزش هیجان انگیز با آندرنالین فراوان دانست که در آن خلبان برای پرواز نیاز به سقوط آزاد یا پرش از بلندی نخواهد داشت بلکه با یک روند بسیار آرام از یک سطح شیبدار و به حالت دویدن به سمت پایین حرکت میکند. در این حین چتر پاراگلایدر به خاطر خواصی که دارد در هوا اوج میگیرد و همین موضوع سبب خواهد شد که خلبان نیز از زمین جدا شده و به آرامی به پرواز درآید.
فیلم پرواز با پاراگلایدر
لذت پرواز پاراگلایدر
فیلم پاراگلایدر
ویدیو پاراگلایدر
اما عامل حرکت پاراگلایدر چیست؟ چتر پاراگلایدر مانند هواپیماهای بوئینگ از قوانین آیرودینامیکی پیروی میکند. یعنی با کمک جریان باد و در یک سطح شیبدار مانند تپه میتوان آن را به پرواز درآورد و سپس با استفاده از دستگیرههای ترمز به هدایت آن پرداخت.
در پاراگلایدر یک چتر و تعدادی تجهیزات، با استفاده از قدرت دویدن و انرژی ماهیچهای خلبان و نیروی باد بر جاذبهی زمین غلبه کرده و به پرواز در میآید. سپس خلبان میتواند با استفاده از جریانات حرارتی ارتفاع بیشتری را تجربه کند. اما تجهیزات پاراگلایدر چیست؟ تجهیزات آن شامل امکاناتی است که با استفاده از آنها میتوان جهت پرواز را تغییر داد، سرعت را کم و زیاد کرد و فرود آمد.
پاراگلایدر تاریخچه نسبتا کوتاهی دارد اما طی همین مدت کوتاه توانسته افراد زیادی را (خصوصا از ایالات متحده و فرانسه) به خود جذب کند. نسخههای اولیه پاراگلایدر از چتر نجاتی که پیشتر نیز وجود داشت اقتباس شد و شکل آن گرد و برای فرود ایمن طراحی شده بود. اما تاریخچه پاراگلایدر چیست و چگونه این ورزش به وجود آمد؟
اولین پاراگلایدر شناخته شده توسط ارتش ایالات متحده در آموزش فرود چتر نجات انجام شد. پرواز مکرر سربازان به شکلهای سنتی برای پریدن از هواپیما زمانبر بود و اگر سربازان از طریق پاراگلایدر این کار را انجام میدانند زمان کمتری از آنها گرفته میشود؛ به طوری که میتوانستند پرشهای بیشتری را در روز انجام دهند.
پاراگلایدر تا سال 1978 به شکلهای گوناگون رشد کرد اما لحظهی تعیین کننده دقیقا زمانی بود که دو چترباز فرانسوی به نامهای ژان کلود بتمپس و آندره بون از دامنهی کوهی دویدند و در هوا به پرواز درآمدند. این دو ورزشکار برای مسابقات قهرمانی ملی چتربازی در فرانسه تمرین میکردند و نمیتوانستند هزینه هواپیما را بپردازند تا آنها را از کوه بالا و پایین کند. اینچنین شد که پاراگلایدر آنها در رسانهها نشان داده شد و افراد دیگر نیز تشویق شدند تا این ورزش را امتحان کنند.
از همان زمان به بعد محبوبیت پاراگلایدر به طور پیوسته افزایش یافت. در سال 1979 اولین مدرسه پاراگلایدر با مربیگری ژان کلود بتمپس تاسیس شد. اولین پاراگلایدر در سال 1985 برای خرید عموم در دسترس قرار گرفت که کنترل و ثبات بیشتری را برای ورزشکار فراهم میکرد. هماینک امکان آموزش پاراگلایدر در ایران نیز وجود دارد و در بسیاری از شهرها میتوانید به مربیان مجرب دسترسی داشته باشید.
هر پاراگلایدر برای این که بتواند به پرواز درآید و کنترل شود نیاز به اجزایی دارد اما اجزای پاراگلایدر چیست؟
اجزای اصلی پاراگلایدر عبارتند از ۱- بال پاراگلایدر (چتر) ۲-هارنس و ۳-چتر نجات
قسمت اصلی پاراگلایدر بال نام دارد که ظاهر آن شبیه چتر نجات است اما به جای این که گرد باشد، مستطیلی شکل و منحنی است. این بالها دارای دو لایه پارچه معمولا پلیاستر یا نایلونریپساستاپ هستند که توسط سلولهایی به یکدیگر متصل میشوند. شکل منحنی بال و سلولها این امکان را میدهد که باد را هنگام برخواستن و پرواز کردن جمعآوری کرده و نگه دارد. به این شکل از طراحی ram-air گفته میشود. انواع مختلفی از بالهای پاراگلایدر وجود دارد که سرعت و تلاطم خاص خود را دارند.
احتمالا شما پیش از این نام هارنس را شنیده باشید. اما هارنس پاراگلایدر چیست؟ هارنس همان صندلی نشستن خلبان است اما این تنها یک صندلی معمولی نیست. در قسمت کناری آن بخشی به نام کانتینر وجود دارد که چتر کمکی در آن جای گرفته و با کشیدن یک دسته به سرعت فعال خواهد شد. در قسمت پشتی هارنس نیز محفظهای وجود دارد که برای قرار دادن کیسهی پاراگلایدر و دیگر لوازم مورد استفاده قرار میگیرد. از دیگر امکانات هارنس میتوان به محافظت در برابر هوای سرد در ارتفاعات بلند کوهستانی، ذخیرهسازی و محافظهای فوم یا کیسهی هوا در صورت تیکآف ناموفق اشاره کرد.
امروزه بیشتر خلبانهای پاراگلایدر با چتر نجات پرواز میکنند. با این حال اینطور نیست که در هر موقعیتی بتوان از آن استفاده کرد. در آموزش پاراگلایدر حتما توصیه میشود که زمانی از چتر نجات استفاده کنید که مطئن هستید به شیوهی دیگری قادر به کنترل پرواز و فرود نیستید. به این خاطر که استفاده از چتر نجات خود خطرات دیگری مانند عدم توانایی در کنترل محل فرود و پیچیدن بال اصلی و چتر نجات وجود دارد. اما یک اصل اساسی پاراگلایدر چیست؟ این که اطمینان حاصل کنید که آموزش کافی دیدهاید و میتوانید شرایط سخت و پیچیده را هندل کنید. نه اینکه فکر کنید چون چتر نجات به همراه دارید پس میتوانید هر نوع پروازی را انجام دهید. خوشبختانه این روزها آموزش صحیح و اصولی پاراگلایدر در کشور ما هم وجود دارد. شما میتوانید به آموزش پاراگلایدر در تهران و پاراگلایدر در کرج دسترسی داشته باشید و اصول آن را بیاموزید.
فناوریهای مورد نیاز برای پرواز با پاراگلایدر چیست؟ واریومتر برای اندازهگیری سرعت عمودی، ارتفاع نسبی، ارتفاع واقعی، دمای هوا و سرعت هوا مورد استفاده قرار میگیرند. انواع واریومترها دارای امکان زنگهای هشدار صوتی هستند و دادههای پروازتان را ضبط کرده و بعدتر میتوانید آنها را در رایانهی خود دانلود کنید.
برخی از واریومترها دارای GPS هستند. در غیر این صورت خلبانان از یک GPS جداگانه استفاده خواهند کرد. در آموزش پاراگلایدر به استفاده از GPS تاکید بسیاری میشود. به این خاطر که زمانی که فاصله از زمین زیاد میشود، ممکن است به خاطر تغییر شرایط آبوهوایی سرعت کم شده و حتی به عقب حرکت کنید. در چنین حالتی تشخیص این موضوع سخت خواهد شد. کسانی که در فضای کوهستانی پرواز میکنند اغلب از یک قطبنمای دیجیتالی استفاده میکنند به این خاطر که در این موقعیتها GPS کارآمد نخواهد بود.
کلاه خوب پاراگلایدر چیست؟ یک کلاه خوب پاراگلایدر از کولار (نوعی الیاف خاص) ساخته شده تا وزن سبکی داشته باشند و میزان محافظت از سر را به حداکثر برسانند. برخورد به اجسام مختلف، از هر زوایه و سمتی که باشد میتواند باعث ضربه به سر شود. به همین خاطر استفاده از کلاه ایمنی از اهمیت بسیاری برخوردار است. خصوصا زمانی که صعود یا فرود مطابق برنامه پیش نرود.
باور کنید یا نه بر اساس تجربیات شخصی و مشاهدهی انواع فیلم پاراگلایدر، مچ پا شایعترین قسمت بدن است که در این ورزش دچار آسیب میشود. ممکن است بسیاری از افراد کفش کوهنوردی را کافی بدانند اما کاربران حرفهای برای محافظت از مچ پا در برابر ضربه از یک چکمهی اختصاصی استفاده میکنند که ساق بلندی دارند.
پرواز، کنترل و فرود پاراگلایدر مسئلهی پیچیده است و نیاز به آموزش پاراگلایدر به شکل حرفهای دارد. با این حال در این قسمت به شکل مختصر توضیح میدهیم که پرواز، کنترل و فرود پاراگلایدر چیست؟ سه شکل اصلی برای پرواز پاراگلایدر وجود دارد:
اما شرایط کنترل پاراگلایدر چیست و چه ابزارهایی برای آن در نظر گرفته شده؟ خلبانها میتوانند با استفاده از نوار سرعت که با پاهایشان قابل کنترل است، سرعت را افزایش دهد. این قابلیت که به هارنس متصل است، زاویهی بال را تغییر میدهد. ترمز توسط دو کنترل که در طرفین خلبان قرار گرفته، در دسترس است. از ترمز هم برای تنظیم سرعت استفاده میشود. همچنین میتوان از آنها برای دستکاری فرمان با تغییر جهت وزن بدن بهره برد.
خلبانهای ماهر اغلب میتوانند از با استفاده از خطوط و رایزرها نیز بالها را کنترل کنند. داشتن این قابلیت باعث میشود تا در صورت از کار افتادن ترمزها باز هم راهی برای حفظ کنترل وجود داشته باشد.
در بیشتر موارد خلبان میتواند به پاراگلایدر اجازه دهد که خودش سر بخورد و حرکت کند. یک اشتباه مبتدیان پاراگلایدر چیست؟ این که زمان زیادی را صرف ترمز کردن میکنند!
مهم است که فرود پاراگلایدر برنامهریزیشده و به تدریج باشد. ترمزهای شدید هنگامی که فرد در ابتدای فرود است، میتواند این فرایند را سختتر و در نهایت منجر به آسیبدیدگی شود. اصولا در آموزش پاراگلایدر به خلبان گفته میشود که تا جایی که امکان دارد از فرودهای ضعیف و پرخطر اجتناب کرده و در شرایط ایدهآل فرود آید. اگر هنگام فرود کمی باد وجود داشته باشد، احتمالا فرود نرمتری تجربه خواهد شد. در فرود بدون باد لازم است که خلبان مهارت افزایش سرعت حین نزدیک شدن به زمین را داشته باشد تا احتمال برخورد شدید، کاهش یابد.
انواع مختلفی از پاراگلایدر رقابتی برای افراد با علایق و تواناییهای گوناگون وجود دارد. بیشتر آنها به سه دستهی اصلی تقسیم میشوند یعنی پروازهای صحرایی، مسابقات پاراگلایدر هوازی و مسابقات پاراگلایدر پیادهروی و پرواز.
اوجگیری با استفاده از باد انجام میشود. در این روش خلبان با استفاده از یک جسم بزرگ مانند کوه، صخره یا تپههای شنی بزرگ به سمت بالا هدایت میشود. برای انجام این کار نیاز به باد ثابت و مناسب است. اگر باد کافی وجود نداشته باشد، پاراگلایدر نمیتواند صعود تمیزی داشته باشد. در صورتی که وزش باد زیاد باشد هم ممکن است پاراگلایدر از روی شیب به عقب برگردد.
پرواز حرارتی با استفاده از یک اهرم حرارتی صورت میگیرد. برای انجام آن نیاز است که خلبان به دنبال اجسامی مانند سنگها باشد که توسط خورشید گرم شدهاند و هوای اطراف آنها سبکتر شده.
پرواز کراس کانتری به معنی حرکت از یک جسم حرارتی به یک جسم حرارتی دیگر است. در این روش پاراگلایدرها به سمت اجسامی میروند که میتوانند گرما ایجاد کنند (مانند همان سنگهایی که توسط خورشید گرم شدهاند) یا به دنبال ابرهای کومولوس برای پرواز در زیر آنها خواهند بود؛ زیرا اصولا این ابرها در بالای یک هوای گرم یافت میشوند.
یکی از مهمترین سوالات افراد این است که حس پاراگلایدر چیست؟ اکثر افرادی که این ورزش را امتحان کردهاند میگویند که پاراگلایدر بسیار شگفتانگیز و هیجانی است. پاراگلایدر پروازی است به سادهترین شکل ممکن و عدم وجود تجهیزات زیاد باعث میشود که با اطراف و طبیعت حس یکپارچگی داشته باشید و تصور کنید که بخشی از طبیعت هستید. در حالی که چتربازی و بانجی جامپینگ میتواند کمی دلهرهآور باشد اما پاراگلایدر اینطور نیست و اگر بخواهیم واقعبینانه نگاه کنیم، در واقع آرامشبخش است.
ممکن است افرادی که از ارتفاع میترسند فکر کنند که پاراگلایدر گزینهی مناسبی برای آنها نیست. اما واقعیت این است که اکثر افراد از حضور در لبهی یک چیز مرتفع و پریدن میترسند. اما پاراگلایدر برای پرواز نیاز به چنین چیزی ندارد. شما میتوانید به آرامی از زمین بلند شوید و به آرامی فرود آیید.
حالا که متوجه شدید پاراگلایدر چیست و چه حسوحالی دارد، بهتر است با وارد شدن به این دنیا هم بیشتر آشنا شوید. بهترین کار این است که در ابتدا با یک نفر که تجربهی کافی در این زمینه دارد، پرواز کنید و ببینید که آیا اصلا پرواز به این شکل آن چیزی است که واقعا میخواهید یا نه. به این خاطر که ممکن است تجهیزات پاراگلایدر را بخرید اما بعدتر ببینید که علاقهای به انجام آن ندارید.
اگر متوجه شدید که به انجام آن علاقه دارید بهتر است که آموزش پاراگلایدر را با اساتید حرفهای شروع کنید. ارسطو عابدینی یکی از همین مربیان کاربلد و مجرب است که به آموزش پاراگلایدر در تهران و پاراگلایدر در کرج مشغول است. امیدواریم که از پرواز در آسمان با پاراگلایدر لذت ببرید!